Właśnie takiego snurfera dostał w 1968 roku 14-letni wówczas Jake Burton Carpenter ze Wschodniego Wybrzeża USA. Postanowił jednak poprawić deskę i przymocował do niej ruchome pętle na buty, co pozwalało dłużej zjeżdżać. W 1977 roku Burton rozpoczął w Vermont produkcję własnych desek – snurferów. Inna wielka postać światowego snowboardingu Dimitrije Milovich – zwolennik surfingu, również ze Wschodniego Wybrzeża – na przełomie 1969 i 1970 roku jako pierwszy zaprezentował deskę z tworzywa sztucznego, zaś w dwa lata później zarejestrował swój patent. W 1975 roku Milovich rozpoczął produkcję seryjną pod nazwą „Winterstick”. Tył tych desek wyglądał jak ogon jaskółki, całość zaś pokryta była włóknem szklanym i miała P-texowy ślizg. Ich cena wynosiła niestety aż 225 dolarów, co powodowało, że nie znalazły zbyt wielu nabywców i w 1984 roku firma Milovicha stanęła na skraju bankructwa. Jednak za osobę, która jako pierwsza skonstruowała snowboard, uważa się Toma Simsa. W 1969 roku zamieszkał na Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, gdzie razem z Chuckiem Barfootem rozpoczął budowę desek do surfingu i skateboardingu.
Nie uważasz, że to jest znakomity czas, aby uzyskać całkowitą pewność, że zamieszczone informacje są prawdziwe? Jeżeli tak, to ten zweryfikuj serwis tu.
Pierwszy snowboard Sims wyprodukował w połowie lat 70-tych, natomiast już w 1977 roku zbudował pierwszą laminowaną deskę z drewnianym rdzeniem. Wiosną 1981 roku odbył się, w Leadville (Colorado), pierwszy na świecie konkurs snowboardowy. Zwyciężył właśnie Tom Sims, jadąc na desce z metalowymi krawędziami. Niestety, wkrótce potem władze amerykańskie i towarzystwa ubezpieczeniowe zakazały snowboardzistom korzystania z wyciągów i tras narciarskich. Z tego powodu nieco zmalało zainteresowanie nową zimową dyscypliną. Jednak dla tych, którzy zdążyli już spróbować, nie było drogi odwrotu. Rozpoczęło się mozolne, wielogodzinne wchodzenie z deską na upatrzony szczyt i tak właśnie powstał „hiking”. Trudności, jakie stanęły na drodze pierwszych snowboardzistów, zmusiły ich do walki o swoje prawa. Pierwsza organizacja snowboardowa powstała w 1982 roku w Japonii (JSBA).
W Europie pierwsi snowboarderzy pojawili się nieco później. Prekursorem na Starym Kontynencie okazał się Szwajcar, wcześniejszy mistrz jazdy na deskorolce, Jose Fernandes. Jako pierwszy wygrał w Calgary konfrontację z Amerykanami. Jadąc na asymetrycznej desce Hooger Booger wygrał również w 1986 r. Mistrzostwa Szwajcarii – pierwsze zawody w Europie (St. Moritz) – oraz zapoczątkował nowe, twarde wiązania , które pasowały do butów narciarskich. W tym samym roku swą działalność rozpoczęły pierwsze oficjalne kluby snowboardowe: w Austrii (ASA) i Norwegii (NSBF).
Natomiast pierwsze w Europie Mistrzostwa Świata odbyły się w 1987 roku w Livigno (Włochy) i St. Moritz (Szwajcaria). Wówczas Chuck Barfoot i jego kompania wprowadzili na rynek pierwszą freestylową dechę typu twin-tip o jednakowych końcach.
Przy okazji tych mistrzostw uformowały się dwie, duże międzynarodowe organizacje: North American Snowboard Association (NASBA) oraz Snowboard European Association (SEA). W marcu 1990 roku powołano do życia International Snowboard Association (ISA), zaś w maju roku następnego przekształcono ją w International Snowboard Federation (ISF).
Do grona dyscyplin olimpijskich snowboard dołączył dopiero w 1998 roku na Olimpiadzie w Nagano. W ciągu tego okresu pojawiło się wiele jego stylów, które najłatwiej podzielić na dwie grupy: „freestyle” i „carving”. Nie trudno zauważyć, że największy wpływ na dzisiejszy freestyle mieli Amerykanie, zamieniający jazdę na deskorolce w lecie na snowboard z miękkimi wiązaniami w zimie. Jednak gdyby nie eks-narciarze z Europy, snowboarding byłby dziś uboższy. To oni bowiem, nie zdejmując butów narciarskich, przypięli do nich twarde snowboardy, a zapoczątkowując jazdę slalomową, stali się prekursorami „carvingu”.